من 15 سال است که سرکوب خشونت آمیز اعتراضات را پوشش داده ام. این واکنش افراطی پلیس بی دلیل بود.

کسب و کار قفل دوچرخه به سرعت به موضوع تمسخر شایسته تبدیل شد، اما افسانه “مبارز خارجی” شوخی نیست.

در این مرحله، “آژیتاتورهای خارجی” هم خزنده های آنارشیست ابدی و هم گروه های تروریستی اسلام گرا هستند که بودجه را برای حفظ اردوگاه های دانشجویی در سطح ارزان ترین چادرهای موجود در اینترنت جمع آوری می کنند.

اصطلاح “آشوبگر خارجی” میراث نژادپرستانه طولانی دارد، از جمله استفاده توسط کوکلوکس کلان. در دهه 1930، کلان اعلامیه‌هایی را در آلاباما منتشر کرد که در آن ادعا می‌کرد «سازمان‌دهندگانی که از کمونیست‌ها حقوق می‌گیرند فقط می‌کوشند» بین سیاه‌پوستان «مشکل» ایجاد کنند. این ادعا آسیب لفاظی مضاعفی را وارد می‌کند که سازمان‌دهندگان را از نمایندگی و تعهد خود سازمان‌دهندگان محروم می‌کند و نشان می‌دهد که حمایت «خارج» از خارج از یک محل یا مؤسسه معین به نحوی بد است.

اخیراً، اردک در دفاع از سرکوب جنبش آتلانتا، در برابر معترضان شهر Stop Cop که یک فراخوان ملی برای حمایت صادر کردند، کشیده شد. و در جریان قیام 2020 و همچنین بازتاب تظاهرات قبلی زندگی سیاه‌پوستان مهم است در فرگوسن پس از قتل مایک براون توسط پلیس، این یکی از سخنان رایج برای سیاستمداران سراسر کشور بود.

سرزنش آژیتاتورهای خارجی یا منافع شخصی همیشه یک ترفند تبلیغاتی بوده و هنوز هم هست. این ایده که مبارزه برای آزادی فلسطین تنها به عنوان نیابتی برای منافع ایران است، منطق مشروعیت زدایی گذشته را تکرار می کند.

در واقع، اردوهای همبستگی پردیس غزه توسط دانشجویان سازماندهی و اداره می شود که در مرکز آن دانشجویان فلسطینی حضور دارند و دانشجویان یهودی به طور نامتناسبی حضور دارند. بیش از 1000 دانشجو دستگیر شدند.

همچنین اتفاق می‌افتد که میلیون‌ها نفر خواستار پایان دادن به جنگ نسل‌کشی اسرائیل هستند و حمایت از آزادی فلسطین محدود به قلمرو افسانه‌ای و تهمت‌آمیز فعالیت‌های دانشگاهی نیست و نباید باشد.

آمریکاگرایی اقتدارگرا

وحشیگری پلیس و بهانه های سخیف چیز جدیدی نیست، و همچنین حمایت هر دو حزب از سرکوب نیست.

اما آنچه جدید است، مخرب ترین مجموعه ای است که گرد هم آمده است: حملات راست افراطی به آموزش. سرکوب پلیس برتری‌طلبان سفیدپوست، که تشدید شد و در سال 2020 آغاز شد. زمان تصرف هژمونی ایالات متحده در خارج از کشور؛ نژادپرستی اسلام هراسی و ضد عرب که از زمان جنگ علیه تروریسم علناً مورد تایید قرار گرفته است. و مهمتر از همه، یک چپ ضعیف، حداقل در سطح انتخاباتی.

اتهامات یهودستیزی به طرز بدبینانه ای علیه سخنرانی های ضدصهیونیستی مطرح می شود و برای اجازه دادن به هر نوع سوء استفاده مستبدانه – از جمله جنگ نسل کشی – تحریف می شود.

این شرایط زمینه را برای یک بهانه غیرقابل انکار فراهم می کند، ادعایی که نمی توان به چالش کشید و برای دستکاری و اسلحه سازی آماده است: اتهام یهودی ستیزی.

ناظران وظیفه‌شناس به خوبی دیده‌اند که چگونه این اتهام به طرز بدبینانه‌ای علیه لفاظی‌های ضد صهیونیستی به کار گرفته می‌شود و برای اجازه دادن به هرگونه سوء استفاده مستبدانه – از جمله جنگ نسل‌کشی- به کار گرفته می‌شود.

تصادفی نیست که این سرکوب ناروا پلیس در خدمت جنگی ناموجه است. شدیدترین سرکوب اعتراضات نشان دهنده استیصال نهادهای تشکیلات آمریکایی است.

نابودی غزه توسط اسرائیل – حداقل برای میلیون ها نفر – افسانه های نجات نظم سیاسی لیبرال پس از جنگ جهانی دوم را دروغ می گوید. جوانان، حتی فرزندان نخبگان، حتی فرزندان صهیونیست ها در کنار فلسطین هستند. تظاهرات مسالمت آمیز آنها اخلالگر تلقی می شود، زیرا آنها غیرآمریکایی تلقی می شوند – که باید نشان افتخاری در مواجهه با نسل کشی مورد حمایت ایالات متحده باشد.