لوئیزویل، کی. (AP) – زمانی که لوری هنسی لباس خود را برای صد و پنجاهمین دوره دربی کنتاکی تصور کرد، می خواست چیزی شایسته این سالگرد بزرگ خلق کند، جشنی از عظمت و تاریخ کنتاکی.
بنابراین او یک سطل مرغ راه راه قرمز و سفید با چهره معروف سرهنگ سندرز در جلو برداشت، آن را با گل رز پر کرد و یک اسب پلاستیکی به آن چسباند. آن را بالای سرش می پوشید.
او گفت: “من می خواستم خوش بگذرانم.” هنسی معتقد است که این مکان همیشه بوده و چگونه به محل طولانی ترین رویداد ورزشی مداوم در آمریکا تبدیل شده است.
او تصور می کند که چرچیل داونز در اولین مسابقات در 17 مه 1875 چگونه بوده است، زمانی که اولیس گرانت رئیس جمهور بود، کشور هنوز از عواقب پس از جنگ داخلی به خود می پیچید و بازدیدکنندگان برای تماشای اسب ها در حالی که خودشان سوار بودند می آمدند. طبق گزارش The Courier-Journal، زنان نیاز به یک اسکورت مرد داشتند و پذیرش فقط 1 دلار بود.
صد و پنجاهمین مسابقه برای رزها برای 10000 نفری که در اولین مسابقه در یک مسیر ناشناخته در حومه روستایی لوئیزویل، کنتاکی شرکت کردند، غیرقابل تشخیص خواهد بود. اکنون بیش از 157000 نفر از سراسر جهان برای یک روز با کلاه‌های بزرگ و ژولپ‌های نعناع به چرچیل داون می‌روند، جایی که بیشتر بلیت‌های جایگاه بیش از 500 دلار قیمت دارند و افراد مشهور در سوئیت‌های مجلل بالای پیست جشن می‌گیرند.
اما هنسی مشکوک است که حال و هوای آن زمان مانند امروز بوده است: مردم آنجا برای دیدن و دیده شدن، دور شدن از مشکلات عادی خود و گذراندن اوقات خوش.
او گفت: «می‌توانم تصور کنم، حتی در آن زمان، فقط سرگرم کننده بود. “این روز جادویی است.”
خورشید در روز شنبه درخشید و تماشاگران دربی مجبور به مقابله با اخبار بدی نبودند که مسابقه را در سال گذشته با مرگ هفت اسب یک هفته قبل از شروع مسابقه مخدوش کرد. آنها در مقابل تابلوی سالگرد عکس گرفتند و در مورد افراد مشهوری که حاضر شدند زمزمه کردند.
وینونا جاد اهل کنتاکی برای خواندن سرود ملی در پیست بود. مارتا استوارت مارشال بزرگ آن روز بود که وظیفه داشت بگوید “اسواران، بالا!” برای شروع مسابقه تراویس کلس، قهرمان سه بار سوپربول و دوست پسر تیلور سویفت، کمدین جیمی فالون و نوازنده کید راک نیز در این پیست حضور داشتند.
بازدیدکنندگان برای تماشای سوار شدن اسب‌ها در پادوک جدید بازسازی‌شده پیست، که اکنون فضایی به شکل نعل اسبی وسیع در پای توئین اسپایرس معروف است، سوار بر اسب شدند.
مری و اسکیپ کیپنیک مطمئن نبودند که این تغییر را دوست داشته باشند، اما گفتند که به طرز خوشایندی شگفت زده شده اند. خانه آنها در میشیگان یک اتاق اختصاص داده شده به دربی دارد که شامل کلاه های قدیمی و یادگاری های دهه ها بازدید آنها می شود.
اسکیپ کیپنیک در اولین دربی خود در سال 1977 شرکت کرد و از آن زمان تاکنون یکی از آنها را از دست نداده است. در طول سال ها تغییرات زیادی را به خود دیده است. او گفت که زنان همیشه از کلاه‌های بزرگ استفاده می‌کردند، اما مردان در نهایت به این نتیجه رسیدند و اغلب ژاکت‌های روشن و طرح‌دار می‌پوشیدند.
او سال ها پیش کلاه ایمنی با موتور و چرخ دنده ای ساخت که دو اسب را دور سرش می چرخاند. او گفت برای دربی 150، موتور را بزرگتر و دنده ها را بلندتر کرد تا اسب های پلاستیکی روی سرش بتوانند سریعتر بدود. همسرش لباسی تا زمین پوشیده بود که روی آن عبارت «دربی 150 کنتاکی» چاپ شده بود.
او گفت: «این یک نقطه عطف مهم است. ما مجبور شدیم این کار را بیش از حد معمول انجام دهیم.»
برخی در سکوها آمده بودند تا نقاط عطف خود را جشن بگیرند.
شارلوت امسدن امسال 70 ساله شد. او با اسب ها بزرگ شد و همیشه رویای تماشای دویدن آنها در معروف ترین مسابقات اسب دوانی جهان را داشت. او خواند که دربی امسال تولد خاصی دارد و به دخترانش زنگ زد: “باید تولد من و دربی را جشن بگیریم.”
او با سه نسل آمد: سه دختر، یک نوه، یک نوه، یک نوه که فقط 4 ماه دارد که برای رسیدن به پیست مسابقه باید بلیط خودش را داشته باشد.
امسدن از این فکر که شاید 50 سال دیگر این بچه برای تماشای دربی 200 برگردد خفه شد.
او گفت: “خیلی خاص خواهد بود.”
و او تعجب کرد: آن وقت این مکان چه شکلی خواهد بود؟