در حالی که کارگران مرکز بازدیدکنندگان آسیب دیده از آتش سوزی را تعمیر می کنند، وقت آن است که درباره جزیره شمالی تجدید نظر کنیم

تقریباً 80 سال پیش، جزیره شمالی به عنوان مرکز بالقوه جهان آزاد قرار گرفت.

شهردار شیکاگو ادوارد جی. کلی و کمیته شهروندان شیکاگو، گروهی از ساکنان برجسته شیکاگو، یک شبه جزیره مصنوعی کنار دریاچه 119 هکتاری را در جنوب مرکز شهر به عنوان خانه بالقوه برای مقر برنامه ریزی شده سازمان ملل متحد شناور کرده اند.

«… شهری است که تخیل جهان را تسخیر می کند… شهری است که باید مقر سازمان ملل باشد».

البته، مقامات سازمان ملل در عوض مجتمع 9 ساختمانی خود را در 18 هکتار در مرکز شهر منهتن قرار دادند. جان دی راکفلر قطعه ای از سیب بزرگ را به قیمت 18 میلیون دلار خرید و سپس زمین را به سازمان ملل اهدا کرد.

جزیره شمالی در سال 1948 به Merrill C. Meigs Field تبدیل شد و تا سال 2003 به همین شکل باقی ماند. سپس شهردار آن زمان، ریچارد ام. دیلی، خوب، می دانید.

من به همه اینها فکر کردم که اخیراً یک کتاب پیشنهادی قدیمی سازمان ملل متحد را در دست گرفتم و سپس فهمیدم که ترمینال کوچک مدرنیستی جالب در فرودگاه میگز فیلد پس از آتش‌سوزی در نوامبر گذشته، سوار و بسته شده است.

قابل تامل: جزیره شمالی در سال 1945، 2003 و زمانی که در طرح شیکاگو در سال 1909 به عنوان اولین جزیره از زنجیره ای از جزایر که در جنوب تا پارک جکسون امتداد یافته بود، امیدهای زیادی داشت.

حتی در سال 1933، زمانی که میزبان نمایشگاه آینده‌نگر A Century of Progress، دومین نمایشگاه بزرگ جهانی شیکاگو بود.

حالا به این نگاه کن به عنوان یک پارک، خوب است، اما فقط همین. در واقعیت، جزیره شمالی باید یک فضای تفریحی شهری کاملاً خیره کننده در حد پارک هزاره باشد.

در عوض، معماری معادل فلیکس و اسکار است، با یک مکان کنسرت 30000 نفری در انتهای شمالی آن که به طرز عجیبی با یک حفاظتگاه طبیعی در ضلع جنوبی جفت شده است.

پارک ساحلی شیکاگو

آنچه اکنون در جزیره شمالی وجود دارد، نسخه‌ای از چیزی است که تقریباً 15 سال پیش پیشنهاد شده بود.

طرح جامع سال 2010 که توسط شرکت معمار Jeanne Gang، Studio Gang و شرکت طراحی SmithGroup توسعه یافت، به دنبال تبدیل جزیره به یک “پارک ساحلی شیکاگو” بود.

دشت‌ها، دشت‌ها، باتلاق‌ها و صخره‌ها، جزایر حائل کوچک‌تر برای کاوش، آمفی‌تئاتر و غیره برنامه‌ریزی شده بود.

در این طرح وعده داده شده است: “طراحی از این موقعیت مهم بهره می برد، تجربیات الهام بخش در فضای باز ایجاد می کند و موقعیت رهبری شیکاگو را به عنوان یک شهر سبز قرن بیست و یکم تقویت می کند.”

اکنون شیکاگو شایسته یک جزیره شمالی است. اما آیا هرگز به آن دست خواهیم یافت؟

دولت شهردار برندن جانسون، که بسیار مایل است میلیاردها دلار برای کمک به خرس‌ها در ساختن یک استادیوم جدید در سراسر بندر برنهام هزینه کند، باید بیشتر درباره جزیره شمالی فکر کند.

یک ساختمان در معرض خطر، پارکی که کار نمی کند

مرکز بازدیدکنندگان مدرن جزیره شمالی در اواسط قرن بتنی و شیشه ای بخش کلیدی آینده جزیره خواهد بود.

این ساختمان در سال 1961 ساخته شده و توسط Consoer & Morgan طراحی شده است، این یک تغییر شکل زیبا از یک ساختمان است.

رابرت لورزل، نویسنده مستقل، که تماشاگر پرنده مکرر در جزیره است، می گوید: «به نظر می رسد که آنها می توانند با این تسهیلات کارهای بیشتری انجام دهند.

«این ظاهر اواسط قرنی را که شما انتظار دارید را تداعی می کند [a small] فرودگاه چگونه خواهد بود.” اما اکنون او در حالت غمگینی است.

در واقع. به خصوص پس از آتش سوزی 5 آبان سال گذشته. منطقه پارک گفت که ساختمان به طور تصادفی آتش گرفت، اما جزئیات بیشتری در دسترس نیست.

سخنگوی منطقه پارک شیکاگو گفت که کانال های بتنی و مکانیکی آسیب دیده سازه اکنون در حال تعمیر هستند.

یک سخنگوی گفت که ساختمان ارتقاء الکتریکی و همچنین پنجره ها و تکمیل های جدید دریافت خواهد کرد و در تابستان بازگشایی خواهد شد.

حفاظت شیکاگو، پس از ثبت این مرکز به عنوان یکی از هفت ساختمان در معرض خطر خود در سال 2009، خواستار تعیین این ساختمان شد.

وارد میلر، مدیر اجرایی حفاظت شیکاگو هفته گذشته گفت: “ما بسیار دوست داریم که این ساختمان را برای آینده حفظ و بازسازی کنیم.”

و این دقیقاً همان چیزی است که باید اتفاق بیفتد، ترجیحاً به عنوان مقدمه ای برای تصویب یک طرح چارچوب بلندپروازانه برای سال 2010.

شهردار کلی و کمیته شهروندان شیکاگو جزیره شمالی را “مکانی بی نظیر” نامیدند. این. و زمان آن فرا رسیده است که ما اینگونه رفتار کنیم.

لی بی منتقد معماری سان تایمز است. او همچنین یکی از اعضای هیئت تحریریه است.

نامه بفرست letters@suntimes.com